Boekrecensie
Op straat lopen en ontdekt worden. Miljoenen meisjes dromen ervan, en voor Victoire Dauxerre werd het werkelijkheid. Vanaf het moment dat een onbekende haar zijn visitekaartje gaf, ging er een wereld open. Maar die bleek toch minder glamoureus dan gedacht. In de bestseller Size Zero, My Life as a Disappearing Model blikt ex-topmodel Victoire Dauxerre terug op haar worsteling met anorexia nervosa.
Als prille zeventienjarige betreedt Victoire Dauxerre het gebouw van Elite Models. 'Het voelde alsof ik in een kathedraal was, een kathedraal van mode, schoonheid en luxe. En dit was waar over een paar minuten mijn vuurdoop zou plaatsvinden,' schrijft ze. De modewereld is verleidelijk. Victoire wil niets liever dan onderdeel zijn van deze stralende witte wereld. Maar eerst moet ze nog wel het oordeel doorstaan.
Maatje 32
Flo, de queen of fashion zit aan het altaar. Ze schudt Victoires hand en roept: 'Kijk eens hier iedereen! Kijk hoe mooi ze is!' Dat Victoire over de juiste genen beschikt, betekent niet dat de rode loper voor haar uit ligt. Flo maakt haar fijntjes duidelijk dat haar maatje 36 prima is voor fotoshootings, maar dat er voor catwalkshows nog wat kilootjes af moeten. Confectiemaat 32 is de norm.
Vanaf dat moment kan Victoire nergens anders meer aan denken. 'Ik moet in die kleren passen,' dreunt het onophoudelijk door haar hoofd. Achter de spotlights hangen steevast de kleinste maatjes klaar. Wil je als topmodel serieus iets bereiken, dan is het zaak om te zorgen dat je daarin past. Lukt dat niet dan is het einde verhaal.
Zowaar bereikt Victoire het felbegeerde maatje 32. Ze weegt dan 48 kg en leeft op een dieet van drie appels per dag. Dit zeer tot ongenoegen van haar concurrentes, die zichzelf zo af en toe wél iets gunnen. De ster van Victoire Dauxerre is rijzende. Ze krijgt de ene boeking na de andere, en vliegt de hele wereld over. In Parijs glimmen haar ouders van trots.
Honger
 |
| Victoire Dauxerre |
Dit alles leidt tot een paradox. Terwijl Victoire Dauxerre professioneel op haar top zit, ervaart ze innerlijk een immense leegte. Achter gesloten deuren staan de heerlijkste buffetten klaar. Na de shows vallen de designers, kappers en visagisten erop aan, maar de modellen worden afgewimpeld met een plakje komkommer. Echte modellen eten immers niet. Intussen voelt Victoire diep van binnen de honger groeien. Niet alleen in haar lichaam, maar ook in haar ziel.
Concentratiekampslachtoffer
Haar moeder, die haar tot dan toe altijd aangemoedigd heeft om door te zetten, wordt plots geconfronteerd met de werkelijkheid. Victoire is nog maar een schim van zichzelf. Ze ziet er niet alleen fysiek uit als een concentratiekampslachtoffer, maar is ook innerlijk zichzelf niet meer. Zoals anderen haar afblaften, zo blaft zij nu ook anderen af. En zoals anderen weigerden om haar menselijkheid te erkennen, zo ontkent zij nu ook die van anderen.
De kathedraal blijkt het voorportaal van de dood. Victoire stort in en eindigt in een anorexiakliniek. Daar stellen artsen de prijs vast van een leven als topmodel: amenorroe, hypotensie, haarverlies en het skelet van een zeventigjarige. Victoires wraak is zoet. Bij de bakker bestelt ze alles waar ze jarenlang van droomde. Ze eet totdat ze 69 kg weegt. Desondanks waagt Flo nog een poging door Victoire een prestigieuze show in het vooruitzicht te stellen. Zelfs 69 kg is geen probleem, want Victoire heeft immers nog drie maanden de tijd om af te vallen. Vergeefs. Het voormalige topmodel heeft haar beslissing genomen. De oude kleren passen niet meer.
Een moedig boek dat toont hoe ontmenselijkend, en zelfs dodelijk onrealistische schoonheidsidealen kunnen zijn.
Victoire Dauxerre, Size Zero, My Life as a Disappearing Model, Engelse vertaling door Andy Bliss, William Collins Books 2017, prijs EUR 16,99.
Reacties
Een reactie posten