Runner's high, bestaat dat?

Bijna geruisloos zoef je over de straten. Terwijl de wind met je haren speelt, word je bevangen door een gevoel van euforie. Zojuist moest je jezelf nog dwingen om te gaan lopen. Dertig minuten later lijkt alles plotseling vanzelf te gaan. Deadlines, zorgen en sombere gedachten... terwijl je rent, laat je ze steeds verder achter je. Herkenbaar? Dit is het fenomeen dat runner's high wordt genoemd.

Door Kelly Keasberry

Tot voor kort kon ik mij er niets bij voorstellen. Ik vroeg mij zelfs serieus af of runner's high geen fabeltje was. Tot vandaag dan. Want vandaag werd ik gekweld door een dijk van een writer's block, en van lieverlee besloot ik om te gaan lopen. Nu doe ik sowieso meerdere malen per week aan hardlopen, maar deze keer zou het allemaal anders gaan.

De eerste tien minuten

De eerste tien minuten moet ik mijzelf dwingen om in de benen te komen. "Twintig minuutjes," getroost ik mijzelf, "dat is meer dan genoeg voor vandaag." Mijn neus zit verstopt en mijn lichaam hapert. Niettemin zet ik door. Langs het fietspad grazen twee paarden, hun bruine ruggen glanzen in de zon. Een van hen richt zich spontaan op en draaft een stukje met mij mee. Het landschap begint al groener te worden, zie ik. Temidden van het ontluikende gras schieten kleine bloemetjes op.

Dertig minuten

Nadat ik eenmaal de weg ben overgestoken, lijkt de neusverkoudheid plots te zijn geweken. Ik kan de lente ruiken. Een blik op mijn horloge leert dat ik al twintig minuten onderweg ben.  "Niet slecht," zeg ik tegen mezelf. Vanaf dit punt is het slechts een klein stukje naar de spoorlijn en het station. Eenmaal daar besluit ik mijn weg te vervolgen langs de spoorlijn. Vriendelijke senioren harken in de ochtendzon hun moestuintjes aan. Dertig minuten. Ik sla af richting het Veltwijckpark.

Veertig minuten

Boven mijn hoofd wuiven de bomen. Sommige exemplaren hebben overduidelijk schade geleden van de storm; ze liggen in plakken gezaagd langs het pad. Een oudere dame laat haar hondje uit, ze schenkt me een gulle glimlach. Mijn voeten lijken plotseling licht als een veertje. Tegen de tijd dat ik mijn straat zie opdoemen, geeft mijn horloge veertig minuten aan. Bij het café op de hoek besef ik dat ik geen zin heb om te stoppen. Het is alsof ik letterlijk wegren van al mijn zorgen; de ontluikende lente is tussen mijn oren gekropen.

Zestig minuten

Ze noemen het een runner's high. Ik ben er nu vast van overtuigd dat het bestaat. Een runner's high kan je benen binnen drie kwartier omtoveren van lood tot veertjes. Een runner's high geeft je plezier, euforie en zin in het leven. Deze mentale staat is het, die maakt dat twintig minuten er uiteindelijk zestig worden. Als een dravend paard doorkruis ik het park, op zoek naar nieuwe horizons. Een extreme dosis lichaamsbeweging, geeft Polar Flow even later aan. Zo voelt het niet als ik even later onder de douche sta. Ik voel me eerder extreem gelukkig.

Gelukshormonen

Wat is dat eigenlijk, een runner's high? Volgens onderzoekers is ons brein voorgeprogrammeerd om high te worden als we vele kilometers lopen. Dat zou te wijten zijn aan een oeroude structuur in ons brein. Onze voorouders konden namelijk niet altijd na twintig minuten besluiten om te gaan stoppen. Om aan voedsel te komen moesten ze soms wel een uur lang hardlopen. Op hun tocht kwamen er ‘feel good’-hersenchemicaliën vrij die hen hielpen om in korte tijd grote afstanden te kunnen afleggen. Een runner's high is dus feitelijk een natuurlijke pijnstiller waardoor we onze fysieke klachten niet meer voelen.

De verantwoordelijke gelukshormonen voor de runner's high zijn endorfinen en endocannabinoïden, een chemische stof waarvan het effect vergelijkbaar zou zijn met dat van marihuana. Dat je van hardlopen high kunt worden, maakt running tot een verslavende hobby. ‘De shit eruit, de feel good stofjes erin’, verwoordt psychiater en hardloper Bram Bakker het. Sombere zielen grijpen dus maar beter naar hun running shoes. Hardlopen helpt namelijk bij depressie en een breed scala aan psychische klachten. De hippocampus groeit ervan en functioneert beter, wat het gemakkelijker maakt om stressvolle situaties het hoofd te kunnen bieden.

Hoe kom je aan een runner's high?

Runner's high is dus geen fabeltje. Maar hoe kom je eraan? Professor David A. Raichlen van de Universiteit van Arizona adviseert een stevige, maar niet uitputtende training. Idealiter loop je met een intensiteit van 70 tot 85 procent van je maximale hartslag. Dit zorgt voor pieken in de productie van endocannabinoïden en in de concentratie van het stresshormoon cortisol.

Een beetje spanning voorafgaand aan de training kan trouwens geen kwaad. Mentale stress kan de productie van endocannabinoïden nog een extra zetje geven. Mocht je je dus afvragen of je letterlijk kunt wegrennen van je zorgen en angsten, dan is het antwoord ja. En met een beetje geluk keer je even later als herboren terug.