Help mijn man is een klusser

Het is altijd weer de schuld van de man

Door Kelly Keasberry

Als vrachtwagenchauffeur is Jan voortdurend onderweg, en dat is maar goed ook. Zeker als je weet hoe zijn huis erbij ligt. Zijn vrouw heeft hem al eens verlaten. "Die muizen eruit of ik eruit!" maakt ze nog maar eens duidelijk. 

John Williams, de charmante presentator van het Nederlandse tv-programma Help mijn man is een klusser, maakt een ronde door het huis. Onder de kasten, op de vloer, onder de plinten, de muizenkeutels zijn overal. Als een vaardig rechter taxeert hij de schade. Zijn vonnis: schuldig. Vier potige bouwlieden worden opgetrommeld, en ook Jan mag de komende dagen de handen uit de mouwen steken. 

Stekels

Voordat Jans vrouw de scène verlaat zoomt de cameraman nog even in op haar tranen. Want het moet natuurlijk wel duidelijk zijn dat Jan haar leven tot een hel heeft gemaakt. Welk onmens laat zijn vrouw nu in zo'n huis wonen. Mevrouw is al een poosje zichzelf niet - puur door de stress. Werken gaat niet meer en ze heeft haar stekels alsmaar verder uitgezet. Gelukkig is Williams nooit te beroerd om zich op te werpen als redder in nood. Hij zwaait moeder en dochter uit als ze samen wegrijden. De komende dagen mag het tweetal even tot rust komen. 

Mevrouw keert terug, het kapsel voorzien van verse strepen. Williams staat grijnzend klaar met de blinddoek. Behendig windt hij het zachte fluweel rond haar gezicht. Ze rilt bij de aanraking  van zijn zachte vingers die terloops langs haar slapen glijden. Tijd voor het prinsesje om haar paleis te bewonderen.

Nadat mevrouw haar blinddoek heeft afgedaan slaat ze haar hand voor haar mond. Haar ogen schieten vol tranen. De muren zijn roze, de kroonluchters zwart en er liggen tijgerprintkussens op de vloer. Allemaal precies zoals zij het wilde. Van de schoorsteenmantel tot aan de keuken, overal flakkeren kaarsen. Jan komt in joggingpak de trap af. Hij peilt behoedzaam haar reactie.

Het is allemaal de schuld van de man

Twee weken later keert Williams terug in een andere wereld. Het voortuintje is keurig schoongeveegd. Mevrouw staat al in de deuropening, voor de gelegenheid heeft ze zich in een strak jurkje gehuld. Ze slaat haar handen rondom zijn hals en kust hem. O, hij moest eens weten - ze kan haar geluk niet op. Jan is zó veranderd. Niet alleen heeft ze eindelijk haar paleisje, maar ze heeft ook haar droomprins terug. En nee, geen muizenkeutels meer. Zelfs niet één.

Het tv-programma "Help, mijn man is een klusser" vierde onlangs zijn honderdste aflevering. Zowel Vlamingen als Nederlanders volgen de avonturen van koppels die in krotten wonen en stromend water moeten ontberen. Alle misère was lange tijd de schuld van de man.

Behanglijm

Williams heeft het concept van het programma intussen iets aangepast. De mannen werken zich niet langer uit de naad terwijl de vrouwen zich laten vertroetelen. Ook van de dames wordt nu het nodige verwacht. Eind goed al goed, zou je zeggen. Toch sloeg de 100ste editie opnieuw de plank mis. Friezin Tiny stelde haar Rindert een ultimatum, "want ik ben het behoorlijk zat zo". Waarop Rindert zijn fouten toegaf, maar ook aangaf het niet alleen te kunnen. Tiny weigerde om te helpen. Bij de gedachte aan  behangen alleen al kreeg ze "last van haar harses".

Zelfs na honderd afleveringen blijft het zoeken naar de Tiny's die niet vies zijn van een klodder behanglijm. Of  naar de Karins die niet bij het zien van de nieuwe keuken uitroepen: "WAAR ZIJN MIJN STOPCONTACTEN?" Emancipatie is blijkbaar zeer relatief. En mannen met twee linkerhanden kunnen het al helemaal vergeten.