“Adults only”. Het staat in duidelijke letters bij de ingang van
Brasserie Sir Charles in Nieuwpoort. Eigenaar Noël Brossé wil namelijk geen
kinderen in zijn restaurant. Over de reden kan hij duidelijk zijn: “Kinderen
maken stoelen kapot en jagen anderen weg.”
Koter op de stoel
Dat neemt niet weg dat hij soms
toch een koter op zijn dure stoelen aantreft. Zo’n kind eet nauwelijks iets. “Ik
kocht nieuwe stoelen van 420 euro per stuk en eerlijk gezegd, aan die
cola en dat ijsje verdien ik die stoelen niet terug”, aldus Brossé.
Dan is er nog het probleem
van overlast. “Ik was het volledig beu. Elke dag werd ik twee tot drie keer
uitgescholden omdat ik vriendelijk vroeg om niet meer met vuile schoenen op
mijn stoelen te springen of met messen in de kussens te snijden”, klinkt het gedesillusioneerd.
Het derde probleem volgens Brossé, zijn de ouders. Moderne papa’s en mama’s produceren
blagen van kinderen. Ze voeden namelijk niet meer op. Een draai om de oren?
Vergeet het maar. Kleine Storm mag alles, want hij moet per slot van rekening
vrij de wereld kunnen ontdekken. En terwijl Storm dat doet, vrij de wereld
ontdekken, zitten papa en mama met hun telefoontje te spelen. Ze schrikken pas
op als er glasgerinkel klinkt.
100 Euro per kind
Wie gaat dat betalen? Je raadt het
waarschijnlijk al: de heer Brossé. Die mag dan weer als een dolle stier uit
zijn keuken tevoorschijn stuiven. In messcherpe bewoordingen geeft hij vervelende
blagen een veeg uit de pan, fileert hij lakse ouders en maakt hij gehakt van de
huidige fatsoensnormen. Dat levert soms onsmakelijke taferelen op, zoals een scheldpartij. Vandaar
dus dat bordje: adults only. Duidelijk toch?
Probleem opgelost, meende de heer Brossé. Totdat mama Fien Vandooren een bericht op facebook publiceerde. Ze wilde
een dagje quality-time houden met
haar dochter Maren. Moeder en dochter troffen het, want er was nog één tafeltje
vrij op het terras van Sir Charles. Ze streken neer. Maar toen snelde er een serveerster
toe om te zeggen dat kinderen niet waren toegestaan. “Ik was in shock en heb
met Maren het terras verlaten,” schrijft Vandooren. “Zelfs Maren was er niet goed
van!”
Het bericht werd gretig gedeeld
op sociale media en verscheen in diverse Belgische kranten. Brossé kan er nog altijd met de pet niet bij. Goed, kinderen zijn moe na een dagje
wandelen langs de Zeedijk, maar daarom hoef je ze nog niet op je terras te verwelkomen. De komende tijd zal hij extra bordjes ophangen. “Stel dat ze mij
verbieden om kinderen niet toe te laten, dan vraag ik gewoon 100 euro per kind.
Over mijn prijszetting kan niemand iets beslissen”, klinkt het strijdbaar.
Smekende ouders
Naast kritiek ontvangt de restauranteigenaar
ook veel steun. Veel mensen zijn het met hem eens dat moderne ouders niet meer
kunnen opvoeden. Inderdaad kan iedereen zich het beeld wel voorstellen van een Storm of Emma met smekende papa of mama ernaast. “Emma, wil je alsjeblieft je eten niet over
de stoel uitsmeren? Dat is niet leuk voor de ober.”
Dat is inderdaad andere koek dan
de ouderwetse jaren-vijftig-vader, die kon volstaan met weinig woorden. Of zijn
kinderen dan niet krijsten aan tafel? Toch wel, na een flinke oorvijg. Inmiddels weten we dat een autoritaire opvoeding naast
voorbeeldig gedrag ook tot psychische schade leidt. Dat een antiautoritaire
opvoeding evenmin alles is, hebben we in de jaren zestig dan weer mogen ontdekken.
Autoritatief opvoeden
Geen wonder dus dat moderne ouders
wat afworstelen met grenzen stellen. Het is een ware kunst om te balanceren op
de smalle lijn die autoritatief opvoeden
heet. De ouder die het goed wil doen, moet continu het evenwicht zien te
bewaren tussen enerzijds duidelijke grenzen en regels stellen, en anderzijds responsief
en empathisch zijn.
Niemand heeft gezegd dat opvoeden
makkelijk is, en dat geldt al helemaal niet voor opvoeden in een alsmaar
complexer wordende maatschappij. Kinderen krijgen steeds meer prikkels. Soms
zorgt dat voor extreem gedrag. Gelukkig dat je dan je smartphone nog hebt,
zodat je met andere ouders ervaringen kunt uitwisselen.
Zoektocht
Het grootbrengen van een nieuwe
generatie is een ware zoektocht. Geen wonder dus dat er een spreekwoord bestaat
dat zegt: “It takes a village to raise a child”. Wat zou het mooi zijn als ook
restaurants daaraan zouden bijdragen. Bijvoorbeeld door naast peperdure stoelen ook kinderstoelen aan te schaffen. En wat kosten nu papier en een paar
kleurpotloden? Het zijn minimale investeringen die
zich vanzelf terugbetalen.
Vier redenen waarom een kindvriendelijk beleid loont:
- Een kind komt nooit alleen. Er komt altijd minimaal één volwassene mee, en als je geluk hebt een voltallige familie.
- Elk kind is een schatje totdat het tegendeel is bewezen. Sterker nog: er bestaan nog altijd ouders die kunnen opvoeden. Zelfs vandaag.
- Connaisseurs worden niet geboren, maar gemaakt. Door een kindvriendelijk beleid geef je ouders de kans om hun kroost restauranttraining bij te brengen.
- Dan nog puntje drie. Gun zoveel mogelijk mensen warme jeugdherinneringen aan jouw etablissement.
Reacties
Een reactie posten