De accordeonspeler

"Ciao, ciao, ik houd van jou!"

Elke dag zit hij er. De accordeonspeler. Door zijn trouw is hij inmiddels tot het vaste stadsmeubilair gaan behoren. De Antwerpse Nassaubrug is zijn thuisbasis, of de zon nu schijnt of het met bakken tegelijk uit de hemel regent. Tot nog toe heb ik nog nooit ongemerkt aan hem voorbij kunnen glippen.

Bedelaars met een lawaaierig instrument

Veel straatmuzikanten zijn "bedelaars met een lawaaierig soort instrument", meent Marco Laenens, voorzitter van de Antwerpse districtsraad. Als het aan hem ligt mogen straatmuzikanten binnenkort massaal op examen verschijnen. Niet alleen de kwaliteit is immers vaak bedroevend, maar ze gedragen zich ook nog eens als horzels. Mensen op een terrasje kunnen nauwelijks nog een fatsoenlijk gesprek voeren en kantoorramen blijven noodgedwongen gesloten om het gezeur van trompetviolen buiten te houden. 

Ferme taal, maar de accordeonspeler hoeft zich niet aangesproken te voelen. Hij bespeelt zijn instrument immers met liefde en plezier. Elke ochtend installeert hij zijn stoel achter een rechthoekig bakje van koper. Vrijwel direct daarna zet hij zijn ochtendlied in, als een vrije vogel die vanaf de Nassaubrug de ontluikende dag begroet.

Zoals vogels de hand onthouden die hen voedt, zo onthoudt de accordeonspeler mijn gezicht. Als ik mijn fiets over de Nassaubrug slinger, werpt hij me al vanuit de verte een glimlach toe. "Dag mevrouw, hoe gaat het vandaag met u?" Omdat zo'n vriendelijke begroeting toch onmogelijk genegeerd kan worden, antwoord ik steevast: "Het gaat goed dank u, met u ook?" Op het antwoord wacht ik gewoonlijk nooit. Voorop mijn fiets wacht per slot van rekening een aktetas die wil worden uitgepakt.

Glimlach van herkenning

Maar vandaag gaat het anders. Vandaag race ik niet langer als een bezetene over de Nassaubrug, maar heb ik besloten om af te stappen. De nazomerzon hult de straten ineen gouden gloed. Door de straten klinkt een kakafonie van vreemde talen en behendige obers laveren met hun dienbladen over de terrassen. Voor even waan ik mij een toerist met slechts een twee euromuntje op zak.

Daar zit hij al, op de Nassaubrug. Op de één of andere manier lijkt de accordeonspeler me te verwachten, want al vanuit de verte bespeur ik een glimlach van herkenning. Terwijl hij zijn levenslied inzet, doe ik een krampachtige poging om mijn muntje in het koperen bakje te deponeren. Met de fiets aan één hand gaat dat verdraaid lastig. Hij kijkt omhoog, glimlacht en bedankt me met een gepassioneerde geste. "Ciao, ciao," roept hij, gevolgd door een luid: "Ik hou van jou!"

Mijn tred is te traag om niets te horen, maar toch snel genoeg om een stoïcijnse doofheid te kunnen veinzen. Dat neemt niet weg dat mijn hart een sprongetje maakt. De anders zo grauwe Antwerpse haven lijkt plotseling azuurblauw.