“Clown Tobi maakt
de ultieme verjaardagsdroom van elk kind waar”, zo staat te lezen op de
homepage van Clown Tobi. Foto’s tonen een vriendelijk glimlachende clown met
toverstokje.
Clown Tobi was een Cliniclown die een lach op de gezichten van
zieke kinderen toverde. Zo op het eerste gezicht had hij alles om de ideale
stiefvader te zijn. Toch was het deze clown die de afgelopen week op bloederige
wijze zijn ex-vriendin afslachtte. Voor het oog van haar drie geknevelde
kinderen voerde hij een ware horrorshow op.Aandacht en euforie
Clown Tobi, ooit uitgeroepen
tot de beste clown van de Benelux, deed nu de wereld huiveren. De rode neus en
het geruite pak bleken een farce. In werkelijkheid viel er weinig te lachen in
het leven van Kevin Lapeire. Zijn hang naar de spotlights werd ingegeven door
een verlangen naar aandacht en euforie. Waar sommigen hun roes zoeken in drugs of kicks, zo zocht Lapeire het in minutes of
fame. Daarbij liet hij niets aan het toeval over. Zijn goocheltrucs,
illusie- en clownsshows maakten hem tot de getapte gast op elk feest.
Maar wie was
Clown Tobi als het masker viel? “Zijn clownsbestaan is een farce”, zo getuigt zijn mentor Pierre Hauters (64) alias Papa Chico in Het Laatste Nieuws. “Geld
verdienen, alleen daar draaide het hem om. Eigenlijk wilde hij eerst aan de bak
komen als betaald goochelaar. Mislukt. Daarna volgde een periode als
hypnotiseur. Kreeg hij alleen maar veel problemen mee.” Lapeire zou niet van de
jonge meisjes hebben kunnen afblijven. Een collega-clown: “Hij was
eigenlijk een meester-manipulator en een controlefreak. Hij wilde altijd de
spotlights hebben, altijd de beste en de grootste blijven. En daarvoor ging hij
ver.”
Kevin Lapeire bleek bereid alles op te offeren aan zijn succes. Van stelen
tot oplichten en intimideren. Toch maakte zijn charmante glimlach dat hij ermee weg kwam. Tot vandaag. Nu is het doek definitief gevallen en zijn de
spotlights verruild voor tralies. De clown die een lach op kindergezichten toverde,
veroorzaakte horror en tranen. Het leven van drie tienerkinderen zal nooit meer
hetzelfde zijn nadat de clown hen toeriep: “Nu ben ik geen Cliniclown meer,
maar een crimiclown! Zo zal ik beroemd worden! Ik ben een monster, ik weet
het.”
De lach als schild
De clown Tobi
liet velen achter in verwarring. Hij, die met een glimlach op zijn gezicht de
demonen van anderen verdreef – hoe konden zijn eigen demonen zo sterk zijn?
Ik herinner me
hoe ik als kind graag met een harlekijntje speelde. Het had een clownsmasker
met een traan. Lachen totdat je huilt – huilen totdat je lacht. Menselijke
emoties wisselen elkaar soms razendsnel af en soms liggen ze verrassend
dichtbij elkaar. Lachen helpt je door moeilijke tijden heen. Lachen is soms het
enige dat je kunt doen om niet uit te barsten in tranen of woede.
Mijn jeugd leerde
me om sterk en flink te zijn. Als ik viel en niet huilde, werd ik geprezen. Tranen waren voor mietjes en watjes. Wie sterk was, beet even ferm op zijn lip, haalde zijn schouders op en ging daarna door. Ik nam dan ook aan dat mijn favoriete harlekijntje nog een kind was. Volwassen clowns waren het huilen immers al verleerd. Op hun gezichten bleef enkel nog de lach. Soms ingehouden, soms gul en spontaan, soms versteend. De lach is het symbool van de komedie: een
schild dat je beschermt tegen de grilligheid van het bestaan. De humor van een
clown kan een breed scala aan emoties maskeren: van angst tot jaloezie, en van
pijn en verdriet tot rancune.
De tragedie achter de lach
Iemand vroeg ooit aan een clown: “Waarom draag jij een masker?” De clown antwoordde: “Iedereen doet dat, maar het mijne is zichtbaar.”
Nooit zal ik de dag vergeten nadat mijn
collega Maarten uit het leven stapte. Ik kende hem als een stille werker met
gevoel voor humor die al zijn lastige klanten als ‘clowns’ omschreef. Op een maandagochtend
bleef zijn bureaustoel plotseling leeg. Pas nadat zijn lach was verstorven, ontdekten
we de ware tragedie achter zijn gezicht.
Als laatste
eerbetoon schreef ik een gedicht voor zijn begrafenis. Het was een troost voor
zijn ouders, die achterbleven met een prangende waaromvraag. Want pas na zijn
dood ontdekten al zijn dierbaren dat ze Maarten nooit werkelijk hadden gekend.
De buitenwereld kende slechts zijn grappen en zijn ontwapenende glimlach. Wie
Maarten was geweest als hij thuis zijn masker afdeed, zou wel altijd een
raadsel blijven.
Sidderende lava
Perfectie is op de
een of andere manier aanlokkelijk. Veel mensen geloven in de leugen van het
perfect moeten zijn. Perfect om liefde te krijgen, om aanvaardbaar te zijn, om
te kunnen slagen in het leven. Kwetsbaarheid of falen is geen optie – alles
moet kloppen. Zo houden we samen een illusie in stand. Hoeveel burn-outs en
depressies zou het schelen als we onze onvolmaaktheid zouden omarmen? Als we als
een klein harlekijntje zouden zijn, met zowel een lach als een traan?
Achter de olijke
lach van clown Tobi schuilde een verterende vulkaan van woede. Lava die net zolang onder het oppervlak bleef sidderen totdat het te laat was. Een extreem voorbeeld
misschien. Toch schuilt er achter
elk masker wel een traan, en niet alleen clowns dragen maskers. Of andersom:
niet iedereen die een masker draagt is een clown. Gelukkig is het nooit te laat
om je masker te laten zakken.
Reacties
Een reactie posten