Open brief
Plots was daar het pleidooi voor gescheiden plaatsen voor mannen en vrouwen in het openbaar vervoer. En dat uitgerekend in de herdenkingsweek van Martin Luther King die een busboycot inzette als wapen tegen de segregatie. Wie verzint vandaag zoiets? Dat werd snel duidelijk: Redouane Ahrouch van de Partij Islam bleek erachter te zitten. Vrijwel direct riepen gevestigde politici op de partij te verbieden. Ook brak er een storm van verontwaardiging los over het voorstel, alsof onze westerse democratie elk moment kon vallen. Moeten we ons werkelijk ongerust maken? Kan de partij Islam die niet eens de kiesdrempel haalt, zo groot worden dat ze de sharia kan invoeren? We moeten in geen geval naïef zijn. Partijen met extreem gedachtegoed worden door de vele media-aandacht alleen maar groter. Elke keer als hun namen het nieuws halen, geven we hun een forum en dragen we bij aan de verzuring.
Daarom willen wij, vrome vriendinnen en theologen, niet zwijgen. Wij zijn vrouwen die ons verbinden met mensen aan de rafelrand van de maatschappij: in ziekenhuizen en gevangenissen of bij mensen in armoede. Weer anderen geven les aan leerlingen met een migratie-achtergrond. Dit doen we vanuit bepaalde waarden. Theologie zweeft voor ons niet boven de werkelijkheid, maar krijgt gestalte in het dagelijkse leven. Zo bouwen we aan een samenleving waar ieder tot zijn of haar recht mag komen. De jongste tijd ervaren we hoe dat moeizaam opgebouwde werk wordt getorpedeerd door tweets van politici; ze zouden nochtans moeten weten dat als je haat zaait, je oorlog oogst.
Van dichtbij merken we dat het huidige mediadiscours een groots effect heeft op de moslimgemeenschap. Doordat de islam steeds meer negatief in het nieuws komt, krijgen moslims in toenemende mate met haatreacties te maken. Het samenleven wordt bemoeilijkt, ondanks de velen die er wel aan willen werken. Ja, er bestaan duistere figuren met bedenkelijke daden en ideeën. Maar telkens wordt door de daad van een enkeling de volledige moslimgemeenschap met de vinger gewezen. Hoe kon het zover komen? Voor een groot deel is het te wijten aan de angst die de afgelopen jaren zo rijkelijk is gezaaid. De boerkini, het hoofddoekenverbod, religieus slachten en de partij Islam: talloze onderwerpen werden aangegrepen om stemmen te winnen. Daarvoor betalen we als samenleving een prijs. Niet alleen autochtone Vlamingen, maar ook moslims gaan gebukt onder angst. Zo ervaren Belgische vrouwen die moslima zijn geworden, dat ze sinds hun hoofddoek anders worden behandeld. Weer anderen vragen zich af of hun kinderen nog wel een toekomst hebben in Europa. Als politici zich afzetten tegen een deel van de eigen burgers, komt dat uiteindelijk niemand ten goede. De enige "winst" is vervreemding en een samenleving die verscheurd raakt.
Terug naar de vraag over gescheiden busruimte. Waarom debatteren we niet over veiligheid voor vrouwen en tegen geweld? Wat is er, zoals de Gentse activiste Baharak Bashar bepleit, tegen bussen met afgescheiden women-only-gedeelte? Zeker in de avonduren kan dat het veiligheidsgevoel onder vrouwen vergroten. Van M/V-wc's en ladies nights in de bioscoop kijkt niemand op. Hoog tijd dus om te stoppen met polariseren en de vraag naar veiligheid van vrouwen serieus te nemen. Het aantal verkrachtingen in ons land is alarmerend. Daar maken wij ons ongerust over.
Eefje van der Linden, Hayat Elmarcaée, Saskia Ketelaar, Katrien Smet, Mieke Mouton, Liesbet Duerink Van Gysegem, Helen Blow en Kelly Keasberry
namens de netwerken Vrouwelijke Theologen rond de Tafel en Vrome Vriendinnen.
Deze open brief werd gepubliceerd in Tertio, 18 april 2018.
Reacties
Een reactie posten