Ja, we zijn vrij. Maar zijn we ook veilig?

Vrijdagavond 16 maart. In de discotheek Roxy in Antwerpen gonsde het van het feestgedruis.  Twee Nederlandse meisjes, 21 en 22 jaar oud, begaven zich naar binnen. Naar dit moment hadden ze lang uitgekeken. Maar wat ze toen nog niet konden weten, was dat één avond hun leven voorgoed zou veranderen.  

Het avontuur begon als een onschuldige citytrip. De vriendinnen hadden kaarten gereserveerd voor de Ballin Night in de discotheek Roxy, waar die vrijdag de Nederlandse dj Ronnie Flex zou optreden. Ze zouden de nacht doorbrengen in een prestigieus boetiekhotel in het centrum van Antwerpen. Afgelopen vrijdag 16 maart was het zover. Het tweetal reisde van Leiden en Leiderdorp af naar de Belgische diamantstad.

Zwart gat

De zaal gonsde van verwachting. De vriendinnen waren nog niet zo lang binnen toen ze door vijf mannen werden aangesproken. Een vriendengroep met onder meer de 22-jarige Mohamed S, die later een bekentenis zou afleggen. Veel herinneren de vrouwen zich er niet meer van. Ze nipten aan hun drankjes, wisselden over en weer wat woorden uit. Zo op het oog een gewoon vriendschappelijk gesprek. Ware het niet dat plotseling de wereld zwart kleurde. “We weten nog dat we in de discotheek waren”, zo vertelde een van de meisjes later aan de politie, “daarna is er één zwart gat.”

De rest van de avond voltrok zich in een waas. “We konden ons niet verzetten,” zo liet een van de meisjes weten aan de Telegraaf. “Ik wil die nacht niet herbeleven. Ik voel me verschrikkelijk en mijn beste vriendinnetje ook.” Volgens parketwoordvoerster Lentl Jespers zijn er duidelijke aanwijzingen dat er een verkrachting heeft plaatsgevonden.

Volgens de mannen hebben de Nederlandse vriendinnen zich niet verzet. Goed, af en toe maanden ze hen te stoppen, maar het tweetal bleef nauwelijks bij kennis. Volgens getuigenisverklaringen is eerst een van de mannen de hotelkamer binnengegaan, om even later ook zijn vrienden binnen te laten. Vroeg in de ochtend zag een hoteldame de vijf mannen vertrekken. Toen de vriendinnen even later wakker werden, begon het tot hen door te dringen wat er gebeurd was.

Grimmige sfeer

De sfeer was die avond grimmig geweest in de discotheek, zo verklaarden gasten achteraf. De Nederlandse Kelly werd benaderd door vijf mannen die longdrinks aanboden. Er zat een vreemd smaakje aan, en een van haar collega’s werd onwel. Ook de Nederlandse Naomi herinnert zich een grimmige sfeer: “Aan de zijkant stonden jongens te loeren. Ik voelde me net een prooi.” Volgens organisator Chriss Davis mikt de discotheek op een mix van 60% vrouwen en 40% mannen. Dit om te zorgen dat de sfeer gezellig blijft en vechtpartijen te voorkomen.

De voetstappen van Saïd en Ali

Het voorval herinnerde mij aan Parijs, 1991. Na een schoolexcursie misten een vriendin en ik de bus terug naar huis. Zestien waren we, en nog jong en naïef. We besloten de nacht door te brengen in een louche hotel in een Parijse buitenwijk. Daar maakten we kennis met de vrienden Saïd en Ali. Zij boden aan om ons die avond wegwijs te maken in de grote stad. Laat in de avond zei Ali nog een oom te willen groeten die een discotheek had in de wijk Moulin Rouge. Wij konden er gratis naar  binnen. Al bij binnenkomst voelde ik me er niet op mijn gemak. De 'discotheek' was schemerig en de wanden waren bedekt met rood pluche. Een schaars geklede dame kwam vragen wat we wilden drinken. Intussen schoof er een pluchen gordijn opzij en kwamen een paar stripteaseuses op. De vriendelijk glimlachende dames maakten dat ik me al iets meer op mijn gemak begon te voelen. Nadat  het doek gevallen was, boden de mannen aan om ons naar ons hotel terug te brengen. Weigeren bleek zinloos. Zelfs een versnelde pas kon niet voorkomen dat we achtervolgd werden door de voetstappen van Saïd en Ali.

Vrij maar niet veilig

De avond had gemakkelijk op een vergelijkbare manier kunnen eindigen, ware het niet dat wij niet verdoofd waren. Eenmaal aangekomen bij het hotel stoven Esther en ik naar boven en draaiden we de kamerdeur op slot. Daar namen de mannen geen genoegen mee. Vastbesloten om de deur in te beuken zette het tweetal al hun kracht ertegenaan. Het oude hout piepte en kraakte onder al het geweld. Aan de andere kant zetten Esther en ik ons gewicht tegen de deur. Vijftien minuten leken wel een eeuwigheid. Uiteindelijk droop het tweetal af, luid vloekend en spuwend. Met bonzend hart vielen mijn vriendin en ik op  het bed neer. Het voorval in Antwerpen doet mij opnieuw beseffen hoeveel geluk ik heb gehad.

Vrouwen in de westerse wereld zijn vrij. Niets belet hen nog om zelfstandig te reizen en hun dromen na te jagen. Maar die vrijheid is ook broos. Want nog altijd zijn er steegjes en tijdstippen die ons beangstigen. En mannen die zich als seksuele roofdieren gedragen. Ja, we zijn vrij. Maar zijn we ook veilig?

Deze blogpost is gebaseerd op eerdere artikelen die verschenen in het Christelijk Weekblad (CW) en het Nederlands Dagblad (ND).