Er bestaan talloze redenen om geen huishoudhulp te nemen. De afgelopen jaren heb ik ze allemaal de revue laten passeren:
- omdat je een vreemde in je huis laat
- omdat een ander jouw afgeknipte teennagels moet wegpoetsen
- omdat het geld kost
- omdat een groot-gezin-plus-kantoor-aan-huis rommelig en chaotisch is
- omdat poetsen lichaamsbeweging is, en dweilen een vorm van home fitness.
Nee, voor mij poetsvrouw of -man. Dacht ik. Met mijn rotzooi heeft niemand iets te maken; die ruim ik zelf wel op.
Nummertje bij Sodexo
Dat ik de afgelopen weken toch overstag ging, was omdat kennissen en vriendinnen zo straalden als ze het over hun poetshulp hadden. Yeah right, dacht ik. Maar laten we eerlijk zijn: het intrigeerde me toch wel.
Daarom besloot ik voor alle zekerheid maar een nummertje aan te vragen bij
Sodexo. Als je zo’n nummer hebt kun je nog altijd dienstencheques aankopen. Kan geen kwaad, dacht ik, en je weet maar nooit.
Nadat ik een nummer toegewezen had gekregen, gingen er vele
maanden voorbij. Tot op een dinsdag, toen er plotseling een briefje in mijn
brievenbus zat. Een poetsvrouw uit de regio was op zoek naar huishoudelijk
werk. “Huishoudelijk werk,” dacht ik, “dat heb ik hier wel voor je". In gedachten dwaalden mijn ogen af naar de stoffige IKEA-kasten, waarop je met je vingers je
naam kon schrijven. En naar de la met weessokken, waarvan de
ontbrekende helft ongetwijfeld ergens achter de wasmachine lag. Ach, daar kwam ik op een dag zelf nog wel eens aan toe. Dacht ik.
Witte tornado
Maar zoals het meestal gaat: die dag kwam nooit. In plaats van ledige ochtenden waarop ik als een Mme. Propre met de stofzuiger door het huis kon vliegen, waren er deadlines, examens, afspraken en een tot de nok toe gevulde vaatwasser. Laat ik nu plots dat
briefje weer terugvinden. Het stond er echt: huishoudhulp zkt. Huishoudelijk werk.
Bijna te mooi om waar te zijn. Ik besloot een mail te sturen (kan geen kwaad immers) en wonderwel kreeg ik een reactie. Nee, de betreffende huishoudhulp zat al tot over haar oren in het werk,
maar ook voor mij zou zeker iemand te vinden zijn.
Drie weken lang hoorde ik niets. Tot de afgelopen week. Een dame uit
Merksem wilde wel drie uurtjes per week bij mij komen poetsen. Vanmorgen om acht uur ging de bel. Ik duwde een rondslingerende hoverboard opzij en leidde haar rond
in ons huis. Even later klonk het geluid van de stofzuiger. De hulp
vloog als een witte tornado door de kinderkamers, dweilde de vloer, maakte de bedden op en mestte zelfs het puberhol uit. Een plaats waar ik al lang geen voet meer durfde te zetten vanwege het afval, de glasscherven en de brooddozen die op ontploffen stonden.
Knuffelbeesten op een rij
Vanaf vandaag is alles anders. De vloer ruikt naar citroentjes en het puberhol oogt als een plaatje uit een immo-folder. Plotseling herinner ik me weer hoe mijn moeder de knuffeldieren altijd op een rijtje zette, mijn moeder die huisvrouw was - iets dat ik pertinent niet wilde worden. Maar ook als je werkt krijg je het huishouden er gratis bij, in mijn geval met alle gevolgen van dien. Vaarwel explosieve brooddozen, rondslingerende sokken en dwarrelend stof. Het huis geurt alsof mijn moeder is teruggekeerd van een lange wereldreis. Zelfs de knuffelbeesten staan op een rijtje. Lang leve de huishoudhulp!
Reacties
Een reactie posten