Filmrecensie
Familiewaarden kunnen nog zo sterk
zijn, soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan. In de Disney-film Coco droomt
de jonge Miguel van een leven als musicus. Aan talent ontbreekt het hem niet. Er is echter wel een probleem: zijn
familie heeft de muziek afgezworen.
Ban op muziek
De familie van Miguel woont al
generatieslang in het Mexicaanse Santa Cecilia. Zijn overgrootmoeder Imelda
Rivera was de vrouw van een muzikant. Samen hadden zij een dochtertje genaamd
Coco. Op een kwade dag echter, vertrok de muzikant om zijn carrière na te jagen.
Hij keerde nooit meer terug. Vanaf die dag zwoer Imelda dat in de familiewoning
nooit meer het geluid van een muziekinstrument zou klinken. Imelda Rivera
bekwaamde zich in het schoenmaken en gaf deze traditie door aan de volgende
generaties. Haar dochter Coco, noch haar kleindochter raakte ooit nog een muziekinstrument aan. Maar soms kruipt het
bloed waar het niet gaan kan.
Contact met de doden
Op het familiealtaar treft Miguel een foto aan die hem intrigeert. Aan de linkerzijde prijkt Imelda; aan de rechterzijde een mannengestalte waarvan het gezicht is afgescheurd. Dat moet zijn overgrootvader zijn; misschien wel de gitaarlegende
Ernesto de la Cruz, meent Miguel. De jongen heeft maar één droom: net zo worden als zijn idool Ernesto. Op
de
Dag van de Doden wordt in Santa Cecilia een talentenjacht gehouden, en
Miguel – die in het diepste geheim stiekem op zijn gitaar tokkelt – wil niets
liever dan zijn geluk beproeven. Maar dat kan hij wel op zijn buik schrijven, als
het aan zijn grootmoeder Elena ligt. Na een familieruzie neemt Miguel de benen
en betreedt hij de graftombe van Ernesto de la Cruz, om in alle respect diens gitaar te
lenen. Maar dan gebeurt er iets wonderlijks… Miguel komt in aanraking met
opwaaiende Azteekse goudsbloemblaadjes. Daardoor wordt hij onzichtbaar voor de
levenden en krijgt hij toegang tot het Land der Doden. Zo treedt hij in contact met zijn voorouders en ontrafelt hij de ware
familiegeschiedenis.
De Dag der Doden
Coco is een indrukwekkende
animatiefilm met realistische beelden en levendige kleuren. Fantasierijk, maar toch niet geheel uit de lucht gegrepen. Niets is belangrijker dan familie, zo klinkt
het meerdere malen. Het is illustratief voor de kracht van Mexicaanse familiebanden. Ze overschrijden zelfs de grenzen van leven en dood. Volgens de Mexicaanse traditie keren
kinderzielen keren op 1 november terug naar de aarde, en die van volwassenen
een dag later. Een jaarlijkse kans voor families om hun voorouders te eren en te ontmoeten. Daarbij worden kosten noch moeite gespaard. Familie-altaren en kerkhoven zijn rijkelijk bezaaid met lichtjes, versieringen en lekkernijen, opdat de doden en de levenden zich tegoed kunnen doen. Schedels symboliseren dood en wedergeboorte. De Dag der Doden gaat terug tot de Indianen en Azteken en was oorspronkelijk gewijd aan de godin Mictecacihuatl, de
'dame van de doden'. Toen het katholicisme samen met de Spanjaarden voet aan wal zette, werd het feest verplaatst naar Allerheiligen en Allerzielen. Zo wordt het tot op de dag van vandaag nog altijd gevierd.
Familieverhaal
Coco is een bijzondere film, die een inkijkje biedt in deze rijke Mexicaanse traditie. De karakteristieke personages brengen de Dag der Doden tot leven. Ontroerende momenten worden afgewisseld met spanning en mysterie. Uiteindelijk is niets wat het lijkt. De ster wordt ontmaskerd als een schurk, de roem blijkt gestolen en zelfs de doden kunnen tot leven komen of nog eenmaal sterven. Zelfs Miguels overgrootvader is niet de man die hij dacht. Hoe vind je je weg in zo'n bizarre wereld? De rode draad blijkt de liefde tussen generaties. Nadat Miguel het ware familieverhaal heeft ontrafeld, verzoenen de familieleden zich weer met elkaar én met hun muzikale roots. Met als gevolg dat de doden rust vinden, en de levenden weer vrij op de gitaar kunnen tokkelen.
Coco - release 27 oktober 2017 (Mexico)
Director Lee Unkrich
Producter Darla K. Anderson
Reacties
Een reactie posten